Definitie van chiropractie

Een gezondheidszorgberoep dat zich bezighoudt met de diagnose, behandeling en preventie van mechanische aandoeningen van het bewegingsapparaat, en de effecten van deze aandoeningen op de functie van het zenuwstelsel en de algemene gezondheid. Er wordt nadruk gelegd op manuele behandelingen, waaronder aanpassing van de wervelkolom en andere manipulaties van gewrichten en zachte weefsels.

Woordenboek definitie
Wereldfederatie voor Chiropractie, 2001

Feiten over chiropractie

Introductie 

Chiropractie is een beroep in de gezondheidszorg dat zich bezighoudt met de beoordeling, diagnose, behandeling en preventie van aandoeningen van het bewegingsapparaat, met name de wervelkolom, en de effecten van deze aandoeningen op het zenuwstelsel en de algemene gezondheid. Er wordt nadruk gelegd op voorlichting en advies aan patiënten, bevordering van de zelfeffectiviteit, revalidatie en manuele technieken, inclusief manipulatie/aanpassing van de wervelkolom. Chiropractors gebruiken een biopsychosociaal zorgmodel en houden bij de behandeling van patiënten rekening met hun behoeften, overtuigingen en voorkeuren. Ze bevorderen de kernpijlers van evidence-based praktijk, mensgerichte zorg, interprofessionele praktijk en collaboratieve benaderingen van patiëntenzorg.

Chiropractie ontstond in de jaren 1890 als een apart beroep in de Verenigde Staten. Tot de jaren vijftig was het beroep geconcentreerd in Noord-Amerika en grotendeels geïsoleerd van de reguliere gezondheidszorg. In de jaren zestig en zeventig werd de basis gelegd voor een bredere acceptatie van het beroep: verbeterde onderwijs- en licentienormen, belangrijk onderzoek, onderzoeksteksten en wetenschappelijke tijdschriften, en wettelijke erkenning en regulering in alle Amerikaanse staten en diverse andere landen.

Tegenwoordig wordt chiropractie over de hele wereld onderwezen en beoefend en heeft het beroep een brede acceptatie van zijn diensten gekregen van het publiek en in de nationale gezondheidszorgsystemen. Het wordt algemeen beschouwd als het leidende voorbeeld van een paramedische gezondheidszorgdiscipline die volwassen wordt en door de mainstream wordt geaccepteerd. In 2003 publiceerde de WHO richtlijnen waarin minimale onderwijsnormen werden aanbevolen voor de opname en regulering van chiropractie in de nationale gezondheidszorgsystemen. Deze benchmarks actualiseren de onderwijsnormen als reactie op de veranderende behoeften van de gezondheidszorgsystemen en de verwachtingen van patiënten en het publiek.

Wet

De praktijk van chiropractie is in ongeveer 40 landen over de hele wereld gereguleerd, hetzij via primaire wetgeving, secundaire wetgeving of op grond van common law. Ruim tachtig procent van de chiropractors die wereldwijd werkzaam zijn, zijn onderworpen aan wettelijke regelgeving. Kenmerken van de wetgeving die gebruikelijk zijn in de praktijk van chiropractie zijn:

• Titelbescherming – regelgeving om te voorkomen dat ongekwalificeerde personen de titel chiropractor of een afgeleide daarvan gebruiken.
• Primair contact – patiënten kunnen chiropractors rechtstreeks raadplegen zonder medische verwijzing.
• Het recht en de plicht om een ​​diagnose te stellen – chiropractors zijn verplicht een diagnose te stellen na het verkrijgen van een volledige anamnese, lichamelijk onderzoek uit te voeren en, waar nodig, aanvullend onderzoek uit te voeren, zoals diagnostische beeldvorming en laboratoriumtests.
• Procedures voor geschiktheid om te oefenen – er zijn systemen om klachten te onderzoeken en actie te ondernemen tegen degenen die schuldig zijn bevonden aan wangedrag, professionele onbekwaamheid of degenen die om gezondheidsredenen ongeschikt worden geacht om te oefenen.
• Permanente educatie – de vereiste om op de hoogte te blijven en professionele ontwikkelingsactiviteiten te ondernemen.

Onderzoek

Chiropractie is een beroep, geen behandeling. Chiropractors maken gebruik van een zorgpakket waarbij gebruik wordt gemaakt van een reeks evidence-based interventies, die worden ondersteund door onderzoek en zijn opgenomen in nationale en internationale richtlijnen.

Chiropractoren zijn betrokken bij actieve onderzoeksprogramma's over de hele wereld, onder meer aan de universiteiten van Harvard, Yale, Stanford en Duke in de Verenigde Staten; aan Queens University, Ontario Tech, en de universiteiten van Alberta en Toronto in Canada; aan de Universiteit van Johannesburg en de Durban University of Technology in Zuid-Afrika; aan de Universiteit van Zuid-Denemarken in Denemarken; aan de Universiteit van Zürich in Zwitserland; en aan de Macquarie Universiteit in Australië. Onderzoeksafdelingen van chiropractische onderwijsinstellingen dragen consequent bij aan de hoeveelheid kennis met betrekking tot het werk dat door chiropractors wordt uitgevoerd. Chiropractische onderzoekers publiceren regelmatig in hoogwaardige, peer-reviewed medische tijdschriften en werken binnen en in samenwerking met enkele van de meest prestigieuze onderzoeksteams, waarbij ze bijdragen aan nationale en internationale richtlijnen en publicaties van de WHO.

Er bestaat significant bewijs ter ondersteuning van de interventies die doorgaans door chiropractors worden uitgevoerd. Fysiotherapieën, waaronder manipulatieve therapie van de wervelkolom en mobilisatie en massage van zacht weefsel, zijn op bewijs gebaseerde interventies voor de behandeling van chronische lage rugpijn, de belangrijkste oorzaak van jaren met een beperking. Benaderingen die door chiropractors worden gebruikt bij de revalidatie van ruggengraat- en gewrichtspijn en handicaps zijn opgenomen in de WHO-richtlijnen en omvatten aanbevelingen voor onderwijs en oefeningen en het voorschrijven ervan. Onderzoek ondersteunt verder multicomponent-benaderingen van zorg; met chiropractors die bijdragen aan multidisciplinaire, geïntegreerde benaderingen van de behandeling van aandoeningen van het bewegingsapparaat.